مقالات

ایمپلنت پیچی شکل خود در اشکال مختلف طراحی می شود.
ایمپلنت تیغه ای: یکی از اولین انواع ایمپلنت دندان که در آمریکای شمالی مورد استفاده قرار گرفت، ایمپلنت تیغه ای بود که اکنون به ندرت مورد استفاده قرار می گیرد. چون ایمپلنت پیچی مزیتهای بیشتری دارد، بیشتر شرکتهای سازنده ایمپلنت به ساخت آن روی آورده اند و دیگر ایمپلنت تیغه ای ارائه نمی کنند. در ایمپلنت تیغه ای کانالی در استخوان ایجاد می شد و تیغه ایمپلنت در آن قرار می گرفت و در مرحله آخر، روکش دندان بر روی آن متصل می شد. ایمپلنت تیغه ای تکی یا چندتایی میتواند باشد.
ایمپلنت عرضی: ایمپلنت عرضی (transosseous dental implant) نوعی ایمپلنت بسیار باثبات است که همانند چهار ایمپلنت پیچی استاندارد، عمل می کند. این ایمپلنت از زیر فک جایگذاری می شود و از بخش بالای فک بیرون میزند. یک میله به آن نصب می شود تا دندان مصنوعی روی آن سوار شود. معدودی از دندانپزشکان این درمان را انجام می دهند چرا که بسیار مشکل است و نیاز به مهارت زیاد و در بیشتر موارد بستری شدن در بیمارستان دارد. با این حال در شرایطی که فک پایین بسیار تحلیل رفته و کوچک شده است یا بسیار نازک است این روش جایگزین خوبی برای ایمپلنت معمولی است.
انواع ایمپلنت از نظر طول و قطر
انواع ایمپلنت بر اساس اندازه ی قطر و طول
ایمپلنت را بر اساس اندازه آن نیز دسته بندی می کنند. بر این اساس انواع ایمپلنت عبارتند از:

ایمپلنت استاندارد یا معمولی: قطر آن بین ۳.۵ تا ۴.۲ میلی متر است. معمولا از این ایمپلنت برای جلوی دهان استفاده می شود.
ایمپلنت پهن: قطر این انواع ایمپلنت بین ۴.۵ تا ۶ میلی متر است و معمولا در عقب دهان جایگذاری می شوند (به جای دندانهای آسیاب بزرگ).
مینی ایمپلنت: قطر آن بین ۲ تا ۳.۵ میلی متر است و بیشتر در کسانی استفاده می شود که فضای کافی در دهان برای کاشت ایمپلنت معمولی ندارند. همچنین در مواردی که تراکم استخوان فک کافی نیست از مینی ایمپلنت استفاده می شود.
انواع ایمپلنت از نظر سطح بدنه
ایمپلنت دندانهای اولیه سطح تیتانیومی صاف و هموار داشتند ولی به مرور طراحی های متفاوتی اضافه شد. به طور کلی تلاش طراحان ایمپلنت بر این است که تا حد ممکن سطح بیشتری از ایمپلنت به استخوان بچسبد و محکم شود. زبر کردن سطح ایمپلنت سطح تماس ایمپلنت را افزایش می دهد بنابراین ثبات بهتری ایجاد می شود. افزودن یک لایه هیدروکسی آپاتیت باعث می شود اتصال استخوان به ایمپلنت بهتر صورت بگیرد چرا که استخوان نیز از همین مواد ساخته شده است.

اما زبری سطح ایمپلنت احتمال آلودگی و عفونت آن را نیز افزایش می دهد. به همین دلیل ایمپلنتهایی با سطح صاف و هموار نیز وجود دارند و برخی ایمپلنتها هم بخشهایی از سطحشان صاف و بخشهایی دیگر زبر است. یک شرکت سازنده ایمپلنت اقدام به ساخت ایمپلنتی با سطح زبر و نواحی گویچه مانند میکروسکوپی کرده که مساحت سطح ایمپلنت را تا حد چشمگیری افزایش می دهد. این باعث می شود بتوان از ایمپلنت های کوچکتری با ثبات بالاتر استفاده کرد (به خصوص در کسانی که حجم استخوانشان کم است).

انواع ایمپلنت بر اساس زبری سطح بدنه
شکل بالا ایمپلنت های مختلف از نظر زبری سطح بدنه را نشان می دهد. به ترتیب از راست به چپ: ایمپلنت با بافت سه بعدی، ایمپلنت زبر پولیش شده (قسمت پایینی)، ایمپلنت زبر پولیش شده (قسمت بالایی).

انواع ایمپلنت از نظر اتصال با اباتمنت
سر ایمپلنت دندان محلی است که باید به قطعه واسطه ای به نام اباتمنت وصل شود و بر روی اباتمنت هم روکش دندان نصب می شود. اباتمنت همانند تاج تراشیده شده دندانی که آماده روکش شده است، عمل می کند و تاج را نگه می دارد.

سر ایمپلنت از نظر اتصال به اباتمنت به سه دسته تقسیم می شود:

اتصال شش ضلعی داخلی: شکل شش ضلعی سر ایمپلنت به صورت سوراخی است که اباتمنت در داخل آن فرو می رود و پیچ می شود (اتصال مادگی).
اتصال شش ضلعی خارجی: شکل شش ضلعی سر ایمپلنت به صورت برآمدگی است که اباتمنت در آن پیچ می شود (اتصال نری).
اتصال هشت ضلعی داخلی: سوراخ سر ایمپلنت شکل هشت ضلعی دارد که اباتمنت در آن فرو می رود و پیچ می شود (اتصال مادگی).

https://babakanclinic.com/